Τόσο η σκλήρυνση κατά πλάκας, όσο και η σχιζοφρένεια έχουν πάρα πολύ χαρακτηριστικές συμπτωματολογίες και ελάχιστα κοινά σημεία επαφής. Είναι κλινικά «αυτόνομα» νοσήματα και πολύ δύσκολα μπορεί η συμπτωματολογία του ενός να υπερκαλύψει αυτή του άλλου.
Συνήθως, η συζήτηση προκύπτει για αυτόν τον συνδυασμό όταν έχουμε ασθενείς που εμφανίζουν ταυτόχρονα κλινικά σημεία και από τις δύο αρρώστιες και τότε η ερώτηση που απομένει, και κατά κύριο λόγο επεξεργάζεται από το ιατρικό προσωπικό, είναι ποιο από τα δύο νοσήματα εμφανίστηκε χρονικά πρώτο.
Ο λόγος που τίθεται αυτή η ερώτηση είναι κυρίως θεραπευτικής σημασίας, για να γνωρίζει ο γιατρός λογικά με ποια αγωγή θα αρχίσει πρώτα. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν σαφείς ενδείξεις για την συνύπαρξη των δύο νοσημάτων.
Πριν μια δεκαετία είχε καταστεί δυνατόν στο ιατρείο μας η συγκέντρωση αρκετών περιστατικών που παρουσίαζαν και τα δύο νοσήματα ταυτόχρονα και έχρηζαν επίσης ταυτόχρονης αγωγής.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η σχιζοφρένεια αντιμετωπίστηκε θεραπευτικά με αντιψυχωτικά φάρμακα, ενώ στη σκλήρυνση κατά πλάκας επιμείναμε με μια ανοσοκατασταλτική θεραπεία, που ήταν τότε της μόδας (μιτοξανδρόνη).
Όντως η δράση της αντιψυχωτικής αγωγής, όσο καιρό αφέθηκε μόνη της, έφερε ελάχιστα αποτελέσματα. Αντίθετα με τη χορήγηση της ανοσοκαταστολής, τα κλινικά αποτελέσματα στην σκλήρυνση κατά πλάκας ήταν θεαματικά, όμως, ταυτόχρονα υποχώρησαν επίσης γρήγορα και τα αντιψυχωτικά συμπτώματα.
Σε ορισμένους ασθενείς υποχώρησε μάλιστα η σχιζοφρενική συμπτωματολογία τελείως, έτσι που να μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι ήταν αποτέλεσμα της ανοσορρυθμιστικής αγωγής.
Οι έρευνες και σε αυτό το γκρουπ των ασθενών και σε άλλους με παρόμοια ψυχολογία συνεχίστηκαν για τα επόμενα χρόνια έως και τώρα, όπου πραγματικά αποτελέσματα παραμένουν σταθερά, έτσι που να μπορεί κανείς να υποθέσει ότι στην σχιζοφρένεια σίγουρα υπάρχει και μια αυτοάνοση ρίζα στην παθογένεια της.
Άλλωστε, και στην πλειάδα των περιστατικών είχαμε υφέσεις και εξάρσεις, δηλαδή μια ημιτονοειδή πορεία που παρουσιάζουν όλα τα αυτοάνοσα νοσήματα.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι με αυτή τη μακρά εμπειρία στην διάγνωση και θεραπεία των δύο αυτών νοσημάτων, όντως υπάρχει μια παθογενής αλληλοκάλυψη και μια κοινή ρίζα αυτοάνοσου χαρακτήρα, η οποία πρέπει να τύχει ανάλογης αντιμετώπισης.

Gongresso Internazionale – NEW TRENDS IN SCHIZOPHRENIA, TEN YEARS LATER – Bologna 6-9 Aprile, 1998

Ετικέτες ανοσορρύθμιση, θεραπεία, μιτοξανδρόνη, Σκλήρυνση Κατά Πλάκας, ΣΚΠ, συνοσηρότητα, σχιζοφρένεια