Η ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΣΙΓΟΥΡΙΑ Η ΠΙΟ «ΜΟΝΤΕΡΝΑ» ΚΑΙ ΓΝΩΣΤΗ ΝΟΣΟΣ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΝΕΥΡΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ.
Παρόλα αυτά τα διαγνωστικά της και θεραπευτικά της προβλήματα είναι πάρα πολύ μεγάλα. Σήμερα το να διαγνωστεί η σκλήρυνση κατά πλάκας, με την τεχνολογία και την τεχνογνωσία που υπάρχει, είναι σχετικά εύκολο και μπορεί να γίνει από τις πρώτες μέρες εμφάνισης των συμπτωμάτων. Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι τα συμπτώματα εμφανίζονται μετά από ένα χρόνο μακράς επεξεργασίας 7 με 8 έτη τα οποία δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να γίνουν απεικονιστικά γνωστές οι αλλοιώσεις που υποδηλώνουν της ύπαρξη της νόσου.
Από εκεί και πέρα αρχίζει δυστυχώς μια «αμηχανία» των γιατρών για την έναρξη της θεραπείας.
Είναι δικαιολογημένη η θέση του γιατρού όταν βρίσκεται αντιμέτωπος κυρίως με νεαρούς ασθενείς αλλά ακόμα χειρότερα με ηλικιωμένους γιατί υπάρχει και ο μύθος ότι η σκλήρυνση κατά πλάκας δεν εμφανίζεται στην τρίτη ηλικία για πρώτη φορά ενώ μπορεί αυτό να γίνει πολύ τακτικότερα από ότι θεωρούμε. Επίσης το πώς θα το αναγγείλουν στον ασθενή ή αν θα χρειαστεί θεραπεία ή αν θα υπάρξει έστω μια άμεση επιβεβαίωση της σωστής διάγνωσης έτσι που να δικαιωθούν και οι ίδιοι για το θάρρος να αρχίσουν σε αυτές τις περιπτώσεις μια αγωγή.
Όπως και να έχει το θέμα έχει αποδειχτεί από την πείρα, έχει γραφτεί από αρκετούς συγγραφείς και γενικά είναι παραδεκτό πως κάθε καθυστέρηση της θεραπείας είναι μόνο εις βάρος του ασθενούς.
Συνεπώς πρέπει άμεσα με την διάγνωση να αρχίζει μια αγωγή αυτή που ξέρει ο θεράπων ή αυτή που θα πετύχει ένας άλλος που ίσως έχει μεγαλύτερη τύχη με τον ασθενή.
Βέβαια σε μια τέτοια περίπτωση συμπεριφοράς χρειάζεται θάρρος και από τις δύο μεριές διότι δεν είναι πάντα σίγουρο ότι θα πετύχει.
Αλλά για ποιο άλλο ιατρικό πρόβλημα υπάρχει πάντα σαφής σιγουριά?

Ετικέτες αμηχανία, αμφιβολία γιατρού, αναγκαιότητα άμεσης εφαρμογής, γιατί καθυστερεί η θεραπεία στην ΣΚΠ, θεραπεία