ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΌΤΙ Η ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΈΧΕΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΠΟΛΥ ΤΑΚΤΙΚΑ ΜΠΕΡΔΕΥΟΥΝ ΤΟΝ ΚΛΙΝΙΚΟ ΓΙΑΤΡΟ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ.

Σε ένα ποσοστό που περνάει το 6%, έχουμε μια πρωτοπαθή εμφάνιση της σκλήρυνσης κατά πλάκας με τη συμπτωματολογία της οσφυοϊσχαιμικής νευραλγίας. Εδώ το πρόβλημα δυσκολεύει, γιατί οι ακτινολογικές εξετάσεις, αναμενόμενα στις μέσες ηλικίες, δείχνουν και κάποιες δισκοπάθειες. Έτσι λοιπόν με το «πρώτο βλέμμα», συμπτωματολογία και ακτινογραφία συμβαδίζουν και κατόπιν τούτου μια τυχαία αναλγητική θεραπεία ξεφουσκώνει τα συμπτώματα. Το αποτέλεσμα είναι οι ασθενείς να νιώθουν καλύτερα, ο γιατρός να ικανοποιείται από την πορεία και το πρόβλημα να κλείνει προσωρινά και να επανέρχεται εντονότερο μετά από κάποιο καιρό. Αυτό επαναλαμβάνεται πολλές φορές και η τελική διάγνωση της σκλήρυνσης κατά πλάκας να μπει, αφού έχουν προστεθεί και άλλα συμπτώματα. Σε περίπτωση οσφυοϊσχαιμίας, ιδιαίτερα, μετά από ένα κρυολόγημα, δεν πρέπει να τίθονται βολικές και γρήγορες διαγνώσεις. Θα πρέπει να γίνει ένας εκτενής έλεγχος για τον αποκλεισμό και άλλων περίπλοκων περιπτώσεων, όπως της σκλήρυνσης κατά πλάκας.