ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΒΗΜΑ ΣΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΤΩΝ Τ – ΚΥΤΤΑΡΩΝ ΤΟΥ ΑΝΟΣΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι στην σκλήρυνση κατά πλάκας κατά κύριο λόγο έχουμε μια καταστροφή της μεμβράνης των αξόνων και όχι των υπόλοιπων νευρικών κυττάρων ή των δενδριτών.
Καινούριες έρευνες έχουνε δείξει ότι αυτή η υπόθεση στέκει μόνο εν μέρει.
Παρατηρήσεις που γίνανε έχουν βρει ότι τα Τ – κύτταρα δραστηριοποιούνται πολύ έντονα βέβαια εναντίον της επιφάνειας της μυελίνης των νευρικών κυττάρων αλλά δεν παραμένουν μόνο εκεί.
Με την παραγωγή δύο ουσιαστικών παραγόντων που ελευθερώνουν όπως είναι η περφορίνη και το μεγαλοένζυμο β «χτυπάνε» και τα υπόλοιπα νευρικά κύτταρα αλλά και τους δενδρίτες.
Μάλιστα έχει υπολογισθεί ότι κάθε Τ – κύτταρο καταστρέφει 30 μεμβράνες μυελίνης και περίπου 10 νευρικά κύτταρα. Μιλάμε δηλαδή για μια οξεία φάση μιας πάρα πολύ μεγάλης καταστροφής η οποία αφήνει μόνιμες βλάβες και θεραπεύεται δύσκολα. Αυτός είναι και ο λόγος που σε μια θεραπεία της σκλήρυνσης κατά πλάκας πρέπει έγκαιρα με όλα τα δυνατά μέσα να διακόψουμε την αυτοάνοση αντίδραση (δραστηριότητα των Τ – κυττάρων) προκειμένου να αποφύγουμε την καταστροφή νευρώνων, μυελίνης και δενδριτών άρα με συνέπεια μόνιμης βλάβης.
Μια συντονισμένη θεραπευτική προσπάθεια πρέπει να αρχίζει με την σκέψη αυτή, «όσο γρηγορότερα, τόσο καλύτερα».