Ήδη βασιζόμενοι σε γνώσεις του παρελθόντος επιστήμονες προσπαθούν να ανοίξουν νέους διαγνωστικούς διαδρόμους και θεραπευτικές οδούς για την σκλήρυνση κατά πλάκας. Μια τέτοια απάντηση έρχεται από την ανάλυση των λευκοκυττάρων και συγκεκριμένα των Τ – λεμφοκυττάρων (δηλαδή μιας υποομάδας των ερυθρών αιμοσφαιρίων).
Είναι τα αιμοσφαίρια αυτά τα οποία φτάνουνε σε οποιαδήποτε λοίμωξη του σώματος διαπερνώντας την μεμβράνη των αγγείων σε ορισμένα σημεία όπου αυτά το επιτρέπουν.
Συγκεκριμένα για τον εγκέφαλο τα αγγεία δημιουργούν γύρω από αυτόν ένα φράγμα το λεγόμενο «αιματικό φραγμό» που επιτρέπει μόνο σε ειδικές ουσίες που κυκλοφορούν στο αίμα από όλο το σώμα να περάσουνε μέσα εκεί.
Στην περίπτωση της σκλήρυνσης μια ουσία (πρωτεΐνη) η λεγόμενη λαμινίνη – Α4 που υπάρχει στο τοίχωμα των αγγείων του φραγμού του εγκεφάλου είναι εκείνη που δίνει το σήμα της «ευαλωτότητας» στο σημείο αυτό. Πρόκειται δηλαδή για μια πρωτεΐνη – αντέννα, που όταν πλησιάζουν εκεί πέρα τα Τ-λεμφοκύτταρα τότε δημιουργείται μια διαδικασία που επιτρέπει στο αγγείο να ανοίξει σαν χαραμάδα τις πρωτεΐνες εκείνες μέσα προκειμένου να περάσουνε τα λεμφοκύτταρα.
Αυτά εισερχόμενα στον εγκεφαλικό ιστό διαλέγουν τα σημεία όπου πάνε και κάθονται και έτσι προηγείται και έρχεται μια λοίμωξη η λεγόμενη εγκεφαλομυελίτις που είναι η παθολογική βάση της σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Οι νέες έρευνες βασίζονται στο γεγονός ότι αν βρεθεί κάποιος χημικός τρόπος να αποτρέψει την «έλξη» της λαμινίνης - Α4 απέναντι στα Τ – λεμφοκύτταρα θα κλείσουν οι τρύπες στον αιματικό φραγμό και θα γλυτώσει ο ασθενής την σκλήρυνση κατά πλάκας.