Βέβαια εδώ ένα προβάδισμα έχει η νόσος του Hashimoto γιατί σαν μια νόσος του υποθυρεοειδισμού είναι πιο οικεία στους γιατρούς και έτσι ελέγχεται περισσότερο αφήνοντας όμως ένα κενό σε ότι αφορά την διάγνωση της για περαιτέρω αυτοάνοσα νοσήματα.
Στις δικές μας παρατηρήσεις έχει προκύψει πάρα πολλές φορές ότι η συνύπαρξη των δύο νοσημάτων είναι αρκετά μεγάλη σε ένα ποσοστό πιθανόν πάνω και από 10% της ΣΚΠ.
Επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι οι εξάρσεις της μιας ασθένειας συμβαδίζουν με την άλλη ή και ακόμα θεραπευτικές αγωγές με βελτίωση της μιας υποχρεώνουν σε βελτίωση και την άλλη.
Παρατηρούμε δηλαδή μια ευαίσθητη ισορροπία μεταξύ δύο αυτοάνοσων νοσημάτων στον ίδιο ασθενή που κάθε φορά η έξαρσή του ενός μπορεί να προκαλέσει την έκρηξη του άλλου.
Σε γενικές γραμμές πέρα από την παρατήρηση αυτή πρέπει να πούμε ότι οι ασθενείς που εμφανίζουν την νόσο έχουν, χωρίς σαφείς ενδείξεις αυξημένα τα αντιθυρεοειδικά αντισώματα.
Καλό είναι να κάνουν έναν έλεγχο και προς την κατεύθυνση της σκλήρυνσης κατά πλάκας.