ΟΙ ‘ΕΡΕΥΝΕΣ ΚΑΙ Η ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ Ή ΑΚΟΜΗ ΜΕ ΤΗ ΓΟΝΙΔΙΑΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΤΗΣ ΑΙΤΙΑΣ ΜΙΑΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ, ΔΕΝ ΈΧΟΥΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ.
Μέσα στα πολλά που έχουν γίνει τελευταία πολύ έντονα, σε μεγάλες χώρες που έχουν τόσο και τα άτομα, τους ασθενείς δηλαδή, αλλά και τα τεχνικά μέσα, γίνεται μια πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια να βρεθεί κάποια αιτία σε ότι αφορά αυτό το τρίγωνο. Δηλαδή, ανοσοποιητικό σύστημα, σκλήρυνση κατά πλάκας, γενετική.
Ένα από τα πλέον σοβαρά πειράματα που έγιναν στη Σάντα Φε του Νέου Μεξικού, στις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν και η προσπάθεια να ταυτοποιηθούν τυχόν γονίδια υπεύθυνα για την εμφάνιση της σκλήρυνσης κατά πλάκας σε μονοζυγώτες διδύμους.
Δηλαδή, πρόκειται για εκείνους τους διδύμους, που είναι πλέον ταυτόσημοι και έχουν σχεδόν το ίδιο γενετικό δένδρο και ταυτόσημο γονιδίωμα.
Και εκεί ακόμη οι προσπάθειες αποδείχτηκαν άκαρπες. Ακόμη, στις συγκρίσεις που έγιναν σε περίπτωση που υπήρχαν στοιχεία γενετικής προέλευσης της σκλήρυνσης κατά πλάκας στον έναν, δεν πιστοποιήθηκαν να υπάρχουν και στον άλλον.
Αυτό, δίνει την αφορμή, να σκεφτούμε ότι πέρα από το γενετικό παράγοντα που «μπορεί» να υπάρχει κα μια γενετική προδιάθεση που «μπορεί» να υφίσταται, παίζουν σαφή ρόλο εξωγενείς ή επιγενετικοί παράγοντες για την εμφάνιση της νόσου. Ή για να το πούμε αλλιώς, υπάρχει ακόμη χρόνος, πολύς, προκειμένου να ανακαλυφθεί η ακριβής αιτία της νόσου και έτσι με σιγουριά να μπορεί κανείς να πει για την μία ή την άλλη θεραπεία ή ακόμη περισσότερο, να κρίνει την αποτελεσματικότητα κάποιου φαρμάκου-«μοντέλου» που κάθε τόσο εμφανίζεται στον τύπο σαν νέο ελιξίριο για τη νόσο.
Μέχρι τότε, η εξατομικευμένη θεραπεία για κάθε ασθενή φαίνεται να είναι η μόνη οδός.