Ένα από τα παλαιότερα φάρμακα που χρησιμοποιούμε στη θεραπεία της σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι η αζαθειοπρίνη.
Κάπου στις αρχές του ‘80 μετά από αρκετές πολυκεντρικές μελέτες και μια καλή «διαγωγή» που έδειξε το φάρμακο σε διάφορα καρκινωματώδη σύνδρομα άρχισε η συνταγογραφία του σωρηδόν και στην σκλήρυνση κατά πλάκας.
Η φαρμακευτική δράση της αζαθειοπρίνης έγκειται στην μεταβολή που υπόκειται εντός του οργανισμού σε μερκαπτοπουρίνη – 6.
Ο μεταβολίτης αυτός αναστέλλει την σύνθεση DNA και RNA κυρίως σε κύτταρα με καρκινική προδιάθεση και προκαλεί μια απευαισθητοποίηση του ανοσοποιητικού συστήματος.
Για τη σκλήρυνση κατά πλάκας θεωρήθηκε ότι η αζαθειοπρίνη θα προκαλούσε μια μείωση του TNF-α παράγοντα και αύξηση των κατασταλτικών Τ-λεμφοκυττάρων.
Η δράση δεν αποδείχθηκε ευεργετική για τη σκλήρυνση κατά πλάκας, έτσι ώστε να θεωρηθεί η αζαθειοπρίνη φάρμακο εκλογής για την αρρώστια αυτή.
Αντίθετα, η μακροχρόνια χρήση της θεωρήθηκε και ύποπτη για την δημιουργία λεμφωμάτων.
Έτσι, απέμεινε να χορηγείται σπάνια και σαν λύση τελευταίας ανάγκης ή σαν διπολικό άλλοθι κατά την λογική ότι ο γιατρός κάτι χορηγεί και ο ασθενής κάτι παίρνει.

Ετικέτες αζαθειοπρίνη, ανοσοποιητικό, θεραπεία, λέμφωμα, Σκλήρυνση Κατά Πλάκας, ΣΚΠ