Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΈΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ.
Πέρα όμως από την επιστημονική πλευρά υπάρχει και μια πάρα πολύ μεγάλη δημοσιογραφική έξαρση σε ότι αφορά κάθε προσπάθεια που γίνεται στον τομέα αυτό.
Τον τελευταίο καιρό, συζητούνται και τα μονοκλωνικά αντισώματα για την αντιμετώπιση μερικών μορφών της σκλήρυνσης κατά πλάκας, που κατά κανόνα όμως εφαρμόζονται χωρίς εξατομικευμένες θεραπείες στον κάθε ασθενή και χωρίς να προηγηθεί ένα γονιδιακό προφίλ τυποποίησης.
Και αυτό βέβαια δεν μπορεί να γίνει, διότι η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι ένα νόσημα πολυπαραγοντικό και ταυτόχρονα από ότι φαίνεται και έδειξαν οι τελευταίες έρευνες συμμετέχουν πάρα πολλά γονίδια, τόσο στην γέννηση όσο και στην εξέλιξη της.
Συνεπώς, η κάθε προσπάθεια χρησιμοποίησης μονοκλωνικών αντισωμάτων, «τυφλά», για τη σκλήρυνση κατά πλάκας, μπορεί να φέρει προκλήσεις, οι οποίες δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστούν.
Εκεί δηλαδή, που θα περιμέναμε μια καταστολή των παθογενών πρωτεϊνών που προέρχονται από διαταραγμένα γονίδια και συγκεκριμένα τμήματα αυτών, όπως είναι το RNA, μπορούμε να δούμε μια διέγερση με όλες τις συνέπειες που έχει αυτό.
Παραδείγματος χάρη μια κυτταρογένεση.
Είναι πάρα πολύ ευχάριστο το ότι η μοριακή βιολογία και η γενετική βγήκαν πλέον και στο πεδίο ενασχόλησης με θεραπεία και εντόπιση των αιτιών της σκλήρυνσης κατά πλάκας, αλλά οι εφαρμογές πρέπει να γίνονται με μεγάλη προσοχή, και ύστερα από σίγουρα πειράματα και απόλυτα συντονισμένα και σωστά αποτελέσματα.